Bucaramanga

Hola Hollanda,

De twee dagen reizen naar Colombia waren veel beter dan gedacht. In het vliegtuig me vermaakt met de ruzies en irritatie tussen de stewardessen van Iberia en senora Elsa naast me. Een enorm verwend nest dat zonder haar ogen open te doen om koffie of iets dergelijks vroeg, waarna de stewardess antwoorde of alles wel goed ging, como esta... En zich dan maar tot mij wende. Af en toe had mevrouw een opleving en dan praatten we even. Het ging nog niet eens zo slecht mijn eerste Spaanse gesprek ze kon alleen absoluut niet geloven wat ik ging doen. Geen vrienden in Caracas? Geen familie, meteen naar Merida...

In Caracas komt de varkensgriep je tegemoet samen met immense posters van de grote held: Senor Chavez! Mensen lopen allemaal met mondkapjes, echt meer dan de helft. De politie ook. Na de formaliteiten die allemaal redelijk simpel zijn zeker als je de VS gewend bent, werd ik naar buiten begeleid door mijn priveofficier die me gelijk introduceerde aan de commecio negro, de zwarte markt. Het is natuurlijk illegaal, maar beter voor mij en voor jou zei meneer. In venezuela krijg je namelijk bij de bank ongeveer 3 keer zo weinig bolivares (de gulden van Venezuela) dan op straat, waarom kan niemand me precies uitleggen. Samen met twee Peruanen Caracas ingegaan, heel aardige mensen die natuurlijk ook een foto van mij wilde (de vrouw was ongeveer twee keer zo klein als ik...). Ze wezen me de weg naar de metro zodat ik bij de busterminal van la Bandera kon komen, een niet al te frisse buurt moet ik zeggen en ik was blij dat ik om zes uur ongeveer daar door de straten liep op zoek naar de terminal in plaats van om half 7 (voor je het in de gaten hebt is het pikkedonker, volgens mij hebben ze niet eens een woord voor schemering). Een mooie ghetto met half afgebouwde huizen, hoeren agenten, eettentjes en honderden ogen die naar deze bepakte kaasvreter keken.

De busreis naar Merida duurde meer dan 15 uur met dank aan de koeling van de bus die het ergens in een of ander pueblo begaf. Niet heel erg voor mij, tijd voor de eerste foto´s en tijd voor wat water. Ik was namelijk totaal uitgedroogd en had in Caracas niet de tijd om het ergens te gaan zoeken. Terwijl we wachtten op de volgende bus kwam Manuel tegen me aan praten, een vrolijke Venezuelaan die door het dolle was omdat het voetbalteam onder 21 (los muchachas) zich geplaatst had voor het WK in Egypte onder 21. Hij keek ook alle wedstrijden uit europa op een zender die dat 24/7 uitzend. Het was inmiddels licht en het ruige landschap hier is ongelofelijk. Overal bergen, snelstromende riviertjes, vreemde tropische bomen die ik nog nooit gezien heb en knalgele, knalrode en knalblauwe vogeltjes die hier gewoon in de tuin van de officina van Alfredo rondvliegen (waar ik nu zit en waar ik gister mijn favoriete bezigheid gebezigd heb, vers fruit eten van bomen: een grapefruit en een paar mandarijnen).

In Merida op het busstation mijn privemilitair geregeld die me escorteerde naar Posada Paty (een familiehostelletje dicht bij de teleferico, kabelbaan die naar de eeuwige sneeuw gaat boven 4000 meter). Hij wilde mijn taxi betalen en bracht me vanaf het centrum naar de posada waar we eerst samen wat rondgeslenterd hadden en hij me wat over het prachtige Merida vertelde. Een enorm vriendelijke Jerommeke eigenlijk. Daarna kon ik eindelijk, 27 uur na vertrek uit A´dam, mijn spullen droppen en wat rust pakken.

Die middag en de volgende dag begon mijn reis pas echt goed. Op een tocht door Merida kwam een meisje naar me toe in schooluniform die vroeg of ze met me mee mocht lopen om haar Engels te oefenen. Eerst dacht ik dat ze iets van 17 was doordat ze echt goed Engels sprak en redelijk volwassen, op mijn vraag hoe oud ze was, biechtte ze echter op dat ze 13 was. De hele middag met haar gepraat in het Spaans en Engels waarna ik weer terug ging naar de posada. Daar ontmoette ik ´s avonds Jorge en Bibiane, twee Colombianen die ook de volgende ochtend naar Colombia wilden gaan. Dus de volgende ochtend vertrokken we om 5 uur met zijn drieen naar het busstation. Ze zien eruit als Colombiaanse hippies en zijn dat ook: Jorge: zelfgemaakte schoenen, stoffe handgemaakt schoudertas, zwarte baard en een afro. Bibiane: zelfde tas, uit elkaar vallende backpacks. Allebei venden artesanias (verkopen zelfgemaakte sieraden). Allebei lachen ze aan een stuk door, Bibiane vooral ook om mijn Spaans en allebei geven ze weinig om geld.

Van Marokko heb ik weinig geleerd gelukkig. Bij de grens moest ik namelijk mijn stempels halen om Venezuela uit te kunnen. Het was iets van 5 minten lopen daarom liet ik maar al mijn spullen behalve mijn paspoort en geld achter bij mijn amigo´s die is al 12 uur kende:) Toen ik terugkwam was het dan ook: gracias por tener tan mucho confiar con nosotros, pero no ace eso otraves in Colombia. Ofwel, ze waren heel blij dat ik ze vertrouwde, maar het is wel redelijk naief en in Colombia kan ik dat niet meer doen. Daarna dus weer mijn grootste rugzak bij hun achtergelaten. Een beetje avontuur hoort er wel bij en ik ben toch toe aan nieuwe kleren.

Daarna met Bibiane de bus naar Bucaramanga gepakt waar het duidelijk werd dat mijn Spaans nog verre van redelijk is. Ik probeerde uit te leggen waar Amores Perros over ging en toen dat maar half lukte One Flew over the Cucoo´s nest. Dan wordt het zoiets als, goede film, heel leuk, echt, gaat over een man die..., nouja het is heel goed, want de acteur is de beste, hij wordt echt de man uit de film... Fantastische promotie toch.

Hier in Bucaramanga nog weinig gedaan. Wel even de fotograaf uitgehangen bij een meeting van Cafe de Colombia wat dan wel weer leuk is, vooral om de uitbundige manier van converseren te leren kennen die ze hier hebben. Gommert gesproken en toen naar het kantoor van Alfredo gegaan. Ik geloof niet dat ze willen dat ik hier iets alleen doe omdat ze zich niet zeker voelen over mijn veiligheid wat ik me wel kan indenken, maar wat voor mij wel jammer is (vandaar dat ik nu dit aan het schrijven ben). Wel veel leuke gesprekken gehad onder andere met Alba, de esposa van Alfredo, over Colombia. Ze werkt op een middelbare school waar heel veel probleemjongeren zitten. En dan niet de zogenaamde probleemjongeren van Nederland, maar ECHTE probleemjongeren. Die niet eens te eten hebben, geen ouders die ze iets willen leren want die hebben wel andere dingen aan hun hoofd, geen normaal veilig thuis want ze wonen in bidonvilles. Ze lopen ook gerust rond met wapens en hebben weinig perspectief. Ze ziet dan ook veel problemen in Colombia omdat er gewoon heel veel mensen zijn die zo arm zijn dat ze niets kunnen en in bidonvilles wonen. Dit zorgt voor veel criminaliteit en ´s avonds heeft de politie ook weinig te zeggen in veel gebieden. Dit beperkt de ontwikkeling van Colombia.

Nu gaan we naar de zoon van Alfredo die rechten studeert. En hopelijk kan ik morgen of overmorgen naar Socorro, naar de finca van Cafe de Colombia.

Adios Amigo´s