Winnetou!

Pak ze er maar bij: de eerste zeven boeken van Karl May en stel je voor:

Een tocht van 2,5 uur in de ochtend steil bergop naar 3300m door dichtbegroeide jungle voor zover dat bestaat op deze hoogte. Hier hield de hoge begroeiing op in het parque nacional de Iguaque en daarmee ook de mogelijkheid om alleen een shirtje aan te hebben. Flink bezweet ga je verder, met zijn tweeen alleen in de verste verte niemand te zien. Je weet dat je naar 3700 m moet. De wind is snijdend koud en gaat recht door mijn bezwete hemd heen, maar zolang je in beweging bent en constant buiten adem door de fototas op je rug blijft het redelijk te doen. Je volgt een klein pad of hoopt dat dit een pad is, het lijken in ieder geval stukken weggelopen begroeiing. Aan weerszeiden wat lage prairiebegroeing en aan alle kanten groene bergen. De wolken komen steeds dichterbij en ineens is daar een wat donkere wolk die zo laag hangt dat je er zo naar binnen loopt en dan begint de echte kou. Je doet je trui aan waar je zolang mogelijk mee hebt gewacht, maar dat kan de kou niet drukken. Je metgezel is wat achtergebleven dus je moet ook nog wachten en je ziet haar ook niet dus je gooit er maar een gibbonkreet uit die wegsterft in het niets... Gelukkig doemt ze snel op uit de wolk en samen loop je verder. Uitgeput en niet wetend waar het meer is waar je naar zoekt. Het 'pad' loopt een beetje rond de top van de berg en dan weer een beetje naar beneden als je ineens een meertje ziet: zo'n 5 bij 10m, dit kan het niet zijn... Het is wel heel mooi maar toch. Je loopt nog een eind door als ineens, tussen gras en cactusachtige bollen, uit de mist een groter meer opdoemt: Laguna de Iguaque. Meteen wordt duidelijk waarom dit een heilig meer voor de Muiscas was. Zo'n spookachtige, magische plek heb je nog nooit meegemaakt. Ruige rotsen begroeid met mos en lage struikjes in verschillende tinten groen volledig in nevelen gehuld wat zo een soort afsluiting van het daaronder gelegen meer geeft, waarin de wind constant veranderende patronen tekent.

Hier werd de mens gecreerd. Uit het meer, dat tot net onder de oppervlakte 'begroeid' is met waterplanten, kwam Bachue, een prachtige vrouw, met een baby naar boven. Toen deze ouder werd trouwden ze en van hun kinderen stammen we allemaal af. Daardoor kwamen de opperhoofden hier om zich te laten wassen met goud.

Echt een fantastische plek om weg te dromen al had ik het na een hele tijd echt echt echt te koud en ging ik achter Doris aan naar beneden waar het zonnetje weer scheen (bij de boomgrens) wat de plek nog onwerkelijker maakte.

Dit was afgelopen vrijdag. Verder nog een leuke dag gehad door Bucaramanga met de zoon van Alfredo en naar Socorro gegaan om daar de wereld van el campo te infiltreren... de praktijk van cafe de colombia, al was het geen koffietijd dus moesten de boertjes zich vermaken met alle soorten fruit die je je maar kunt bedenken (wie wist dat er 5 soorten bananen bestaan?), papa's, yuca's en cerveza. Ik was de eerste vreemdeling sinds 12 jaar die ze daar zagen en dat was te merken. Ik kwam op zondag wat later in de middag aan en wist echt niet wat ik meemaakte, of ik moest lachen of huilen of maar gewoon afwachten tot het maandag was als ze nuchter waren. Op zondag zijn ze namelijk allemaal vrij en in de boerderij van de bovenbuurman van Heriberto, waar ik verbleef, hadden een stuk of 12 werkers zich verzamelt om de pooltafel en ze waren allemaal min of meer dronken: 12 kleine brede boertjes die met een soort buitenaards accent Spaans praten en een hele vreemde manier van doen en lachen hebben. Echt heel stom dat ik toen mijn camera niet meegenomen had, want de dagen daarna waren werkdagen en ik had geen zin om er 8 dagen te blijven. Ik kon het accent bijna niet verstaan, maar ik deed mijn best en ze vonden alles leuk en goed dus ik vermaakte me prima. Om 9 uur was het bedtijd en ging iedereen naar huis (ze beginnen dan ook gerust om 10 uur 's ochtends). Heriberto, zijn vrouw Sandra en zijn drie kleine kinderen waren echt ongelofelijk aardig, Si Senor, kreeg ik tientallen keren per dag te horen en de kleinste David was niet bij me weg te slaan. Het eten wat ik kreeg was ook niet echt normaal. Echt ziekelijk veel, maar wel heel lekker met veel groentes, aardappels, aardwortelen geloof ik, ze noemden ze yuca's en natuurlijk wat koffie en niet eens zoveel vlees. In de loop van de vier dagen ga je die mensen echt enorm respecteren. 

Nu ben ik in Bogota, na de tussenstop in Villa de Leyva omdat ik er even tussenuit moest in een hostel slapen en de natuur in, met Venancio die me heel hartelijk ontvangen heeft in zijn huis in Niza. Het is al laat en ik ben hem weer aan het laten wachten.

Ciao en heel erg bedankt voor de reacties! Leuk om af en toe om de Nederlandse stukjes te kunnen lachen.