Jungle Book

Dat zoeken naar een boot in de oude slavendrijversstad was toch iets moeilijker dan verwacht. Ik zou minstens drie dagen moeten wachten op een ´barco´ die me naar Choco zou kunnen brengen waari k dus geen zin in had. Zeker omdat Matthie en Yori binnen een week ook in Colombia zouden zijn. Dat werd dus weer de bus, eerst naar Esteban in Caicedonia, de volgende ochtend naar armenia (om mijn eerste maand fotowerk op dvd te branden en op te sturen naar Nederland wat echt ziekelijk duur is en waar ik me nu toch een beetje zorgen over begin te maken omdat het 14 dagen geleden is dat ze opgestuurd zijn en ik nog geen ontvangstbericht gehad heb...) en een beetje krap de bus van 4 uur gepakt naar Medellin die tussen 10 en half 11 aan zou komen. Mijn nachtbus vanaf daar zou om 11 uur vertrekken. Aankomsttijd in Medellin terminal de northe 11.05 uur ´s avonds. Vertrektijd eerste bus naar Turbo, reistijd 9 uur, 5 uur in de ochtend. Brr een vreselijke nacht dus op een stoeltje in het busstation, maargoed uiteindelijk toch aangekomen in Turbo waar ik NOG een dag moest wachten omdat de boot naar Capurgana, Choco, dicht bij de grens met Panama, maar een keer per dag gaat en wel in de ochtend. Maar niet getreurd, Turbo is een ´gezellige´stad, veel mensen op straat, een haven waar vis verkocht wordt door pikzwarte Colombianen in blote bast, bidonvilles met kiezelstenen straten en opaatjes zonder tanden en marktjes op pleintjes met alle soorten fruit en vis. Ik ging, na mijn 4 euro ´hotel´ gevonden te hebben, op een stadstoer. Wat mangótjes gekocht en langs de haven gaan slenteren de armere wijk in. Daar raakte ik op een gegeven moment aan de praat met een gespierde visser van een jaar of 30 die daar in een soort huisje woonde en uit zijn raam geleund stond met onder zich zijn vrouw van minstens 100kg die languit in een stoel lag. Hij wilde met me gaan vissen en vanalles weten, maar het leek me allemaal iets te gemakkelijk en te gladjes. Hij wilde ook als reggaeartiest naar Nederland en had een Franse vriendin die hem misschien kon introduceren... Vissen ging ik dus maar niet met hem doen. Wel ging ik met hem allerlei spullen en een vis kopen in de wijk zodat zijn vrouw het voor me klaar kon maken. Ik was zo stom om meteen te zeggen dat ik fotograaf was en mijn  camera te laten zien, wat het wel weer gemakkelijker maakte om hem te pakken terwijl ik op mijn eten aan het wachten was. Fotogeniek is het daar namelijk zeker. Ironisch genoeg zei Bibiane me nog, toen ik haar belde omte zeggen wanneer ik aankwam, dat ik op moest passen in Turbo want de stad was niet een van de veiligste. Toch is het altijd gevaarlijker dan het lijkt. Ook nu gebeurde me niets en ik kwam mijn vriend de visser nog een paar keer tegen waarop hij weer vrolijk groette en een praatje maakte.

Uiteindelijk dan toch aangekomen na 3 uur in de boot in Choco. Heerlijk om Bibianen weer te zien, voor het eerst in de Caribische zee te zwemmen met Ivan (een vriend van Bibiane die hier een gezellig goedkoop hotelletje heeft met wat hangmatten, beschilderde muren en overal artesanias) en een lunch te maken met zijn vieren (de vriendin van Ivan, Aschli, was er ook continue, een Amerikaanse die hier is blijven hangen en nu zwanger is van haar 20 jarige vriend).

Het dorpje is me wat te toeristisch en te groot vergeleken met Lavarra aan de pacifische kust, maar de mensen en het huis waar ik zit zijn heel relaxt en ik voel me er snel thuis. De dikke week die ik daar uiteindelijk ben geweest was geweldig en er zijn teveel dingen gebeurt om te vertellen, maar wat in iedergeval wel een goed verhaal is om bibiane te omschijven is onze tocht naar El Cielo.

In het dorp huren we twee paarden, een kleine en een wat grotere voor mij. We zouden vroeg naar El Cielo gaan, wat het is? geen idee, maar het moet mooi zijn. Zoals elke keer werd het toch half 12 tot we op pad gingen. Mijn paard wilde niet en moest aan de lopende band gestimuleerd worden (zou hij weten dat zijn kaasfretende bereider nog niet heel vaak op een paard gezeten heeft..). Het pad loopt langs het vliegveld en de paardenverhuurder fietst een stukje mee, af en toe het paard een tik gevende en continue klakkend om het te laten lopen. Meteen gaan we een stuk harder waardoor ik goed mijn zadel vastpak. In het bos draait de verhuurder om. 100m verder is het dus weer zover. Hij wil bijna niet vooruit komen. Ik sla op zijn kont, "harder, zo werkt het niet", "ok", en nog harder, probeer wat "hiiiha!", maar niets helpt. Dan komt er een meisje achter ons, ons te voet inhalen. Zij weet wel raad met mijn paard en slaat met een tak keihard op zijn kont waarop hij bijna in galop wegrent. Ik grijp me snel vast, Bibiane lachen. Gelukkig blijf ik erop zitten en komen we uiteindelijk na een moeilijke tocht toch aan bij el Cielo. Het is een national parc zodat we wat entree moeten betalen en naarbinnen kunnen. Meteen links is een "natuurlijk zwembad" door de rivier uitgesleten. Ik doe mijn kleren uit en duik erin. Bibiane blijf half half op de rand zitten, ze kan niet echt goed zwemmen en houdt er dan ok niet heel erg van. Natuurlijk kan ik het niet laten om haar te gaan vervelen en na wat gespetter hoor ik al boos Spaans dat ik op moet houden, anders zwaait er wat "Idiota!!". Ze spettert wat terug maar dat helpt natuurlijk niet. Gelach en gespeeld boos loopt ze naar mijn pet waarna ik ook snel de kant op klim om hem te redden wat net niet lukt. Op mijn beurt lachend boos krijgt ze nu de volle lading recht in haar ogen waarna ik naar het midden va het 10 meter brede zwembad vlucht. Vanaf de kant pakt Bibiane een steentje, als ze die gooit duik ik snel onder water om 3 seconden later weer boven te komen, een nieuwe gooibeweging, ik weer onder water, nog een. Dan kom ik boven en zie uit mijn ooghoek iets snel naderen. Een doffe knal op mijn hoofd zorgt ervoor dat ik in sneltreinvaart naar de kant zwem. Schreeuwend wat een idioot ze wel niet is, vlucht ze lachend weg, maar ze eindigt samen met haar droge kleren natuurlijk toch in het water. Nu voel ik eens aan de plek. Als ik mijn vinger terughaal zie ik bloed zitten. Ook dat nog, roep ik weer quasiboos. Echt erg pijn doet het niet. Als Bibiane komt kijken zie ik haar ogen echter steeds groter worden. Haar hand gaat naar haar mond en ze mompelt "lo ciento, lo ciento, ooo", "que?" roep ik "tan grande??". Beschaamd zegt ze dat het waarschijnlijk gehecht moet worden en dat we naar het ziekenhuis moeten. Wat een grap, nu gooit ze ook nog gaten in mijn hoofd. Na eerst nog een hele tijd in el Cielo rondgelopen en gezwommen te hebben en met alcohol mijn wond afgedaan te hebben gaan we op weg naar Capurgana terug. Mijn paard heeft er nu zin in en ik vind het zowaar af en toe leuk om indiaan te spelen als we stukjes galop gaan. Een poos later zat ik op een stoel bijna knockout te gaan omdat ik bij mijn hechtingen niet ook nog aneasteticum wilde. Een beetje pijn is fijn. Iedereen lachte zich natuurlijk kapot die avond en ik had iets om Bibiane mee te pakken voor de rest van de tijd. Met geen mogelijkheid kon ik haar ervan overtuigen dat ik het wel zou betalen en dat waarschijnlijk de verzekering het zou vergoeden dus was ze zo´n 50.000 pesos lichter daarna, boetedoening omdat ze zo bruut was zei ze. Mijn boetedoening bestond uit buikpijn van de verdomde antibiotica voor 8 dagen en twee dagen de zee niet in.

Gelukkig maakte het er niet minder leuk op voor de rest van de tijd en inmiddels heb ik de hechtingen er weer uit laten halen, maar het blijft een grap als ik eraan terugdenk.

De week daar was verder heel snel gegaan. Een beetje te snel naar mijn zin omdat we zoveel gedaan hebben. Naar een strandje gelopen, mijn eigen cocosnoten gejat door als tarzan in een palmboom te klimmen en ze naar beneden te slaan, naar Panama gegaan met de hele groep van het hotel (naast ons vieren ook nog Hector, de ex schoonvader van Bibiane, 45 hippie in hart en nieren, van de drugs af maar nog steeds artesanias aan het maken en gitaar aan het spelen en Ofer, een rustige Israelier die 8 maanden zijn hoofd tot rust komt brengen in Z-A na 3 jaar dienst) en gaan kamperen in de jungle van wat ze hier "los rios" noemen. Playa Blanca in Panama was geweldig. Nog nooit zoiets gezien. Ik mocht de snorkel en bril van mijn beul lenen zodat ik live animal planet kon beleven. Ik dacht altijd dat het enorm saai was, maar niets is minder waar. Fantastisch wat je op enkele meters onder je kunt zien. Families maanvissen, grote felblauwe vissen met een doorzichtig lichaam, kleinere vissen in alle kleurencombinaties en maten en de natuurlijke woningen van koraal waar ze in en uit schieten. Overdonderend.

Kamperen in de jungle en de vallei van los rios was eigeniljk te mooi om waar te zijn. Het enige vervelende was dat we elke dag in het midden gingen lopen zodat ik met een halve zonnesteek terugkwam. Echt veel leren doe ik niet. 

Het maakt me echter helemaal niets uit. Het lijkt wel het paradijs daar. Toekans, papegaaien, kikkers in alle kleuren (o a een kwart met gele die heel zeldzaam schijnt te zijn), aapjes, riviertjes door de vallei met rancho´s waar de boeren te paard hun grazers bijeenhouden en ongelofelijk veel insecten waar ik het bestaan niet vanaf wist. Vlinders, felblauw met vleugels van 10cm of groter, libelles met 4 vleugels omdat ze aan twee niet genoeg hebben rare sprinkhanen, slangen en spinnen. Allemaal in felle kleuren en met een grote varieteit. Grote delen van de dag zijn we bezig met het volgen van beesten andere delen zit ik aan de poel des doods (daar deel het me aan denken). We waren er de avond tevoren al samen gaan "douchen" (elke dag daar in riviertjes of watervalletjes:)), maar toen was het bijna donker. Nu was ik echter vroeg opgestaan en ik mijn eentje door de jungle daarheen gelopen. Het is een magische plek. Een waterval in een zwarte rotswand heeft een poel uitgesleten van een meter of 3 diep met prechtig helder water, de eerste paar meter zijn rotswand waarna aan alle kanten wel 40 a 50 m hoog de jungle oprijst om hier en daar de zon wat te laten spelen op schaarse stukjes waar hij door het bladerendek van de enorme varieteit aan bomen door kan prikken (ik vraag me nog steeds af hoe het mogelijk is dat er meer dan 20 verschillende soorten bomen om en om kunnen groeien in plaats van stukjes met dezelfde boom meerdere keren waar het voor deze soort het gunstigst is, mocht je het weten....). Aan de randen fladderen de vlinders en de libelles en op de kanten zitten de kikkers. Naakt maak ik wat sprongen in de poel des iets om me een soort adam te voelen. Er mist echter nog een Eva... Nee, de plaats is echt heerlijk. De hele dag door ook koel en verfrissend. Ik krijg ineens weer praatjes na een middag een hete tocht gemaakt te hebben in de jungle als we daar die middag weer terugkomen. Verder hebben we de omgeving wat verkend wat ons op een extra dag kwam te staan, niet dat ik dat heel erg vond alleen dat ik Yori en Matthie niet kon laten weten dat we vastzaten maar ik ging ervanuit dat ze wel niet aan het wachten waren op mij, doordat we verdwaalden, mede door toedoen van de verkeerde instructies van een plaatselijke cultivadoor. Elke dag aten we van een kampvuurtje spaghetti met tonijn, yuca´s met tonijn of spaghetti met groentes en in de ochtend, ook van een kampvuurtje, agua panella met melk, wat eigeniljk best lekker is, ook die melk.

Leuk omte horen ergens op een avond dat ze gelukkig is dat ik goed Spaans spreek want 1 dag lachen om iemands Spaans is leuk, maar 4 dagen alleen met iemand die geen Spaans spreekt zou een stuk minder leuk zijn. Verder lachen we veel, vechten we weer veel maar bijna elke keer zonder stenen nu en kijken we veel. Bijzonder om zo´n goede vriend te maken. De ochtend dat ik weg ging moest ze zelfs een traantje wegpinken.

Met mijn makkers is het allemaal wat misgelopen door de gebrekkige communicatie wederzijds, maarvooral van mijn kant. Ik was namelijk ziek geworden toen we van los rios terugkwamen waardoor ik niet wegkon en het twee dagen langer duurde. Ook was alles dicht want het was weekend. Maandag kon ik dus pas een email sturen die zij weer niet beantwoorden waardoor ik dinsdag nog steeds niet wist waar zij waren en maar naar Medellin ben gegaan omdat ik dacht dat ze die richting op zouden gaan en santa marta al gezien hadden (helaas ga ik santa marta dus overslaan, maar terug kom ik sowieso dusja...). Ik had een gast leren kennen waarbij ik kon blijven in Medellin en die wat leuke dingen daar in de buurt wist. Yori en Matthie zaten echter in de bus naar San Gil, aan de andere kant van Colombia, naast Socorro waar ik op de finca geweest was. Maargoed als het goed is komen de jongens over 3 uur aan in Medellin en ga ik ze daar ophalen om aan het volgende avontuur te beginnen met zijn drieen!

Sorry voor de chaotische verhalen trouwens, maar als ik alles gedetaileerd zou beschrijven dan wordt het dagwerk en uurwerk voor jullie.

Nog vergeten te vermelden dat op de laatste dag van Los Rios mijn camera het begeven heeft. In Medellin kon een mannetje het maken maar dat ging 20 dagen kosten zodat mijn hoop weg is dat ik hem deze reis nog kan gebruiken. Wel heel jammer, maar ik heb mijn analoge camera nog en ga dus maar wat zwart wit schieten samen met de camera´s van Yori en Matthie (die ze vast hebben hoop ik:P)