Santa Fe de Bogota

Af en toe ben ik trots op mijn Spaans (niet heel vaak moet ik zeggen, maar je hebt van die momenten): In VIlla de Leyva, de nacht voordat we naar de Laguna gingen, sliepen we in een huis van een gids met zijn vriendin. Jonge vrolijke vlotte mensen. Ik had het bed echter niet uitgeprobeerd en toen ik ´s avonds lekker onder de wol wilde duiken bleek er weinig lekker bij te zijn: een miniem laagje matrasachtig stof op keiharde houten planken met een plank eruit bij mijn kont, wat het denk ik tot het meest oncomfortabele bed ooit maakt waar ik in heb proberen te slapen. Maargoed, je bent niet in Nederland en comfort heb ik niet nodig dus proberen maar en na een hele poos toch een beetje in gedommeld tot ineens keiharde muziek aanging.. Diego en zijn vriendin kwamen thuis van een avond zuipen en waren ons vergeten denk  ik zo. Luid pratend, lachend en met duidelijk te horen slechte top 40 muziek om te zorgen dat ik de gesprekken niet kon volgen begon ik me langzaam te ergeren. Een hele poos verder begon ik me nog wat meer te ergeren, maar ik was zo dom om er niets van te gaan zeggen. Ergens sloeg de sfeer ineens om. Ik hoorde een knal en daarna gehuil en ´puta´dit en ´no diego´dat... Zo kan Colombia dan ook weer zijn, letterlijk getuige van een echtelijke ruzie waar ik elke klap van hem kon horen en het gejammer af en toe van haar. Op mijn commentaar werd niet gereageerd en om nou de kamer van hun in te gaan vond ik het toch ook niet waard.

Na de tocht die dag kwam ik dus goed boos terug en Doris idem dito. We pakten onze spullen, maar Diego kwam niet (we wilden een deel van ons geld terugvragen) omdat hij ergens verderop aan het drinken was met een maat van hem. Dus besloten we maar te vertrekken. Toen we langs Diego kwamen begon hij tot mijn ongeloof dat het al 5 uur ´s middags was en normaal de uitcheck om 12 uur is en hij dus geld wilde zien. Ik kon mijjn oren niet geloven en als ik nog niet woedend was dan was ik dat nu wel. Dus hem echt goed uitgefoeterd, dat hij ons ons geld terug moest geven als hij ook maar een grijntje respect had en dat hij echt belachelijk overkwam nog meer geld te vragen. Nice, nice, het hielp natuurlijk niets want hij is een rat en was ook nog eens dronken, maar het voelde goed. Zeker omdat we die nacht in een heel chill hostelletje sliepen.

De dag daarna om kwart over vier gearriveerd in Bogota. Ik moest naar de wc, maar wilde eigenlijk eerst naar het huis in de wijk Niza om mijn spullen te droppen. Dat was dus geen goed idee... Bogota is namelijk niet groot, nee, Bogota is enorm, leeft enorm en de transmileno (een taxi is weggegooid geld er zijn prima verbindingen) zit vol met enorm veel mensen. Echt niet te geloven. Spitsuur in de metro van amsterdam, maar dan heel de dag en veel frequenter. Twee rugzakken, niet wetend hoe het systeem in elkaar zit en toch op mijn hoede door alle verhalen over Bogota, bereikte ik Niza toch redelijk snel en kon ik eindelijk tot mijn grote opluchting mijn blaas ledigen (een uur in de transmileno is snel hier, gisteren van calle 72 naar het huis van de moeder van Bibiane in het zuiden bijna 2 uur gezeten).

Daar op pad gegaan, op zoek naar carrera 55A no. 125B-09. Na een uur van het kastje naar de muur gestuurd te zijn vroeg ik een man of ik het nummer mocht bellen van Venancio waarop hij belde, erachter kwam dat de nummering veranderd was en me voor de deur afzette. Weer een staaltje vriendelijkheid. Venancio is een drukke prater, hij praatte me meteen de oren van mijn kop en ik kon natuurlijk maar weinig verstaan, maar vriendelijk is hij ook. Meteen werd er eten voor me gemaakt en mocht ik niets doen dan zitten kijken hoe er  een ei met tomati voor me gemaakt werd alla venancio. Waar ken ik dat van.. Iets met Salaam Aleikum en ´mange mange´! Eerst wat dagen in Bogota doorgebracht. Met Venancio (iglesia de 20 julio, plaza bolivar en musea de oro waar de geschiedenis van Colombia en van de Muiscas in het bijzonder mijn ervaring bij het meer verlengde, spiritueel geneuzel voor de doorgewinterde rationalisten onder ons), daarna met Bibiane (Monserrate, -bedevaartsoord op een van de toppen dicht bij Bogota waarvandaan je je kunt verbazen over de eindeloze vlakte tussen de bergen die 8 miljoen mensen gevuld hebben met villawijken en wijken waar je niet uit of in kunt zonder tien bodyguards en een kogelvrij vest, 300km fietspaden en een verzameling busjes en collectivo´s die je miljonair zouden maken als je ze allemaal zou mogen wassen voor heitje voor karweitje- de candelaria, een leuke kunstenaarswijk met kleurrijke huisjes en kleine straatjes naast het centrum waar we op een zolder van twee vrienden die er een bar van gemaakt hadden een biertje dronken en een niet heel veilige, maar des te spannendere terugtocht door het centrum om 10 uur moesten maken om bij de transmileno te komen op weg naar huis) en daarna met Caroline en een vriendin van haar (Zona Rosa, de hippe uitgaansbuurt met prijzen zoals in Parijs en volkomen verstoken van zwervers en malloten waar we in het centrum en de candelaria nog om de 5 minuten aangeklampt werden door zwervers die ECHT honger hebben). Elke dag anders en heel leuk, vooral veel gelachen met Bibiane en Caroline!

Drie dagen stad was weer genoeg voor deze jongen zodat ik op de vierde dag de bus naar Guatavita pakte in mijn uppie omdat ik de dag tevoren te lui was om Bibiane te bellen of ze mee ging (laguna de Guatavita is daar dichtbij, het belangrijkste meer voor de Muiscas) en het nu te vroeg was om te bellen. In de bus kreeg ik echter langzaam spijt van die beslissing zodat ik uiteindelijk een vrouw vroeg of ik even mocht bellen waarna Bibiane zei graag mee te gaan morgen om half 8 op terminal de northe naar het meer. Mijn beste beslissing van de vakantie tot nu toe! 

Deze dag moest ik dus anders vullen en dus reed ik helemaal door naar het dorpje Guatavita om daar maar te kijken wat er te doen is. Een pitoresk romeins aandoens dorpje van witte huizen met roodbruine daken, rond 1960 gebouwd voor de mensen die uit hun huis werden gezet voor het Embalse, een prachtig, enorm bergmeer aan de voet van het dorpje wat tot natuurreservaat en privebezit gemaakt werd. Ik was weer de enige toerist en al fotograferend trok ik het dorpje wat bezig was wakker te worden door. Waarna de nabijgelegen bergen er (natuurlijk) aan moesten geloven. Kleine finca´s waar ze, in tegenstelling tot Socorro, vooral koeien houden, blaffende honden, net als in Socorro, en een klein paadje wat naar boven ging. Door een boer met sombrero en vier koeien die me tegemoet kwam uiteindelijk de doorgang naar de bergtop laten wijzen die anders echt niet te vinden is (een holletje in de bermbegroeing van 1 meter bij 30 cm) en het eerste stuk al bukkend en kruipend naar boven geklommen. Langzaam begon het ook kouder te worden omdat er een stevige wind stond waardoor mijn pet twee keer mijn hoofd verliet en er wolken voor de zon zaten. Na een niet al te lange, maar fijne eenzame klim, kwam ik boven. Doordat ik daar over de top en uit de wind kon gaan zitten en ik uitkeek over het dorpje beneden, het enorme meer daarachter en daar weer achter de bergen van de cordillera oriental was het een perfecte plek voor mijn lunch: een half brood met banaan, een halve papaya en wat ander fruit waar ik de naam niet van weet. Herman van Veen zingend afgedaald in opperbeste stemming en de rest van de dag de omgeving verder verkend om uiteindelijk om een uurtje of 9 weer thuis te zijn, wat gepraat met Venancio, nog tevergeefs maar goedgehumeurd de transmileno gepakt om naar een 23 jarige architecte te gaan die ergens met vrienden zat maar ik verwisselde met mijn stomme kop rionegro met een andere halte van de transmileno en toen lekker gaan slapen in mijn heerlijke bed (wat een contrast met villa de leyva.. bedankt Viviane Gommert en familie!) om de volgende ochten dnaar de laguna te gaan.

Wat een drukte! Bibiane 40 minuten laten wachten op de terminal door mezelf, ik ga het nooit leren, en de enorme spitsdrukte in de transmileno. Gelukkig was ze er nog en konden we dezelfde bus als de dag daarvoor pakken naar Guatavita maar nu wat eerder uitstappen. Dit meer was een heel andere belevenis dan het andere: geen moeilijke klim, hordes schoolkinderen die ook gingen, bordjes die je vertellen waar je moet stilstaan om naar het meer te kijken ´´mirador´´, bewakers die op je passen en een paadje met leuningen rond een kwart van het meer. Wel ongelofelijk mooi, maar we konden niet eens ergens rustig alleen gaan zitten kijken naar het meer. Wat doe je dan... Ongemerkt snel een afgesloten paadje ingaan, afdalen tot de voet van het meer en weer omhoogklimmen als de bewakers je in de gaten hebben en boos in het SPaans iets schreeuwen. Daarna nog geprobeerd langs het hek van het park ongezien naar de andere kant van de berg te komen maar ook deze poging werd gedwarsboomd door de man met pet en blauw uniform die de lange hollander met dikke rugzak tussen de bosjes door zag snellen. Verdomme! Toen maar ergens in een weiland neergeploft om te eten en als kleine kinderen elkaar achterna te zitten in het hoge gras, ergens verder naar beneden een koe gemolken en verse melk gekocht (Schrik niet, Bibiane natuurlijk, ik ben nog steeds geen fan) en helemaal beneden in het donker erachter gekomen dat de laatste bus naar Bogota al vertrokken was... 11 km lopen naar Guatavita in het pikdonker, maar nog steeds in opperbeste stemming (niet vaak zoveel gelachen als deze en de volgende dag), gelukkig kwam er nog wel een bus die naar Guatavita ging langs zodat we uiteindelijk redelijk op tijd een barrato hotelletje konden vinden en naar het grote meer beneden konden gaan. Mijn eerste sterren in Colombia gezien, het is namelijk veelal helemaal bewolkt in de bergen, goed geslapen, Venancio proberen te bellen, naar een heetwaterbronnetje gegaan langs de rand van het meer en nu weer terug in Bogota in het huis van Bibiane´s moeder en haar man in een wijk met iets minder rijke personen.

Vida Colombia, que chevre!

Adios

en op naar het westen