Marokko-taferelen en de sneeuw

ZO! Dat was weer een tijd geleden en niet zonder reden. Yori en Matthie zijn namelijk gearriveerd en we hebben elkaar gevonden, welliswaar met enige vertraging vooral door mij, maar dat maakte het er alleen maar leuker op!

Maar voor de verkorte versie van de verhalen nog even een verrassende mededeling. Ik zat er al op te wachten... Wanneer gaat mijn reis nou eindelijk op die van vorig jaar lijken? En ja hoor, alles kwam uit in Quito!

We wilden naar de jungle vertrekken vorige week donderdag, maar enige bacterien staken daar mooi een stokje voor. Mijn buik begon te rommelen, de dagelijkse boodschap werden korter, dunner en vaker en ´s avonds gingen de darmen goed bezig met lucht maken. Marokko-taferelen dus. De tweede nacht was nog erger en ik kon niet met de jongens mee Quito onveilig maken. Het was die nacht zo heftig dat ik weer aan meer dan een week begon te denken. Gelukkig herstelde ik daarna weer in twee dagen wat te zien was aan de tafeltennisuitslagen tegen goede vriend en grote mond, Yori de Koster, van 2-0 en 4-2 verlies naar 2-4 en 0-4 winst.

Hierna dacht Yori de smoes dat hij ziek was nog even extra kracht bij te zetten door zelf ook drie dagen aan de schijterij te gaan. Gelukkig was hij overdag goed op krachten om naar de Cotopaxi te klimmen. Toch nog ons record verbroken en boven europa uitgestegen. De op een na hoogste plek van Equador, 5897m waar wij tot 5000m gelopen hebben. Sneeuwballen gegooid, wat gechilld en weer terug gelopen, gesprongen en gemountainbiked naar 3600m wat ongelofelijk was. Met zijn drieen, of the beaten track (de lonely planet wordt ineens veelvuldig gebruikt:P), eerst met handschoenen, muts en twee truien, wat verder naar beneden nog maar 1 tshirtje, als cowboys een groepje koeien opjagen, jumps pakken en technische stukken tussen de planten door. De gids vond het niet HEEL leuk, maar wij des te leuker! Een prachtige vulkaan overigens, de hoogste van de wereld die actief is. Elke honderd jaar gebeurd het en de laatste keer is iets van 1904 geweest. Voor de goede rekenaars is dat een hele rare zin, gelukkig is het echte leven geen wiskunde, maar wat het wel zegt is dat de kans groot is dat binnen 10 jaar deze reus een ongelofelijke ravage gaat aanrichten. Quito ligt in de gevarenzone. Als de uitbraak krachtig wordt dan gaat er zeker een groot stuk van deze lange (zo´n 55km lang) miljoenenstad aan.

De volgende ochtend was ik vroeg wakker en ging op pad met mijn camera en mijn reisboekje, waar inmiddels zo´n 130 pagina´s werk en ervaringen in staan, door Quito struinen want dat had ik nog niet kunnen doen door de Marokko-vrienden. Ik liep door een ´gevaarlijk´, iedereen zei dat ik beroofd zou worden en er waren nog mensen vermoord daar laatst volgens de mensen die daar zelf woonden, wijkje om half 10 ´s ochtends omhoog naar de heilige maagd van Quito. Heerlijk om weer wat mee te maken en met de ongelofelijk aardige mensen van daar te praten. Natuurlijk gebeurde er niets en kon ik lekker in mijn eentje genieten en wegdromen bij het beeld met uitzicht over Quito! Dus goedgeluimd struinde ik weer terug naar het hotel. Op een gegeven moment voelde ik iets op mijn tas vallen. 20 m verder riep een meneer van 40 Senor!, hay algo in su mochila. Dat er iets op mijn tas zat. Vogelpoep zei hij, ik kijken en ja hoor een vieze zwartige kwak op mijn tas. Hij gaf me een zakdoekje om de shit ervanaf te halen en zei dat ik mijn tas makkelijker op de grond kon zetten. Ik maakte hem dankbaar schoon en pakte nog een doekje waarna hij bijna schoon was. Nu mijn rug nog even zei hij. De vogels komen daar vandaan, hij wees naar een dakje, ik keek er even naar en 3 seconden later keek ik weer terug en ja hoor. Tas weg. 3 seconden, die moet ik nog kunnen pakken dacht ik. Er kwam een man aan die de trap op wees die ik dus opstormde....Niemand. Toen wilde ik terug de afleider pakken, maar natuurlijk ook gevlogen. Was ik er weer lekker perfect ingelopen. Heerlijk, dacht ik, hoe is het toch weer mogelijk. Gelukkig was het niet zoals in Marokko en bracht het niet teveel moeilijkheden, maar ik baal wel ongelofelijk van mijn dagboek waar echt veel tijd en momenten in zitten en wat adressen, maargoed, kom er wel overheen.

Gelukkig hebben we de foto´s nog.

De rest komt later want een Equadoriaan wil me nu het liefst eruit schoppen. Maak je geen zorgen het is nog heerlijk!

Ciao